Een verslag van Jaap van Meerkerk

Eindelijk kon ik dan meedoen aan de gedroomde tienkamp, jaloers als ik altijd was op diegenen die voorheen zich die luxe konden permitteren. Ik genoot altijd van de mooie verhalen van clubgenoten uit voorgaande jaren.

Nauwelijks aangedaan door de forse daling van mijn toch al niet indrukwekkende rating – van 1884 naar 1716 in anderhalf jaar kan al snel tot psychische aandoeningen leiden – besloot ik in groep 5 de beest te gaan uithangen.

Minimaal de eerste plek met een TPR van 1900 was mijn doel.

Gelukt? Nee. Teleurgesteld? Gaat de lezer niets aan. Ik heb sowieso een hekel aan emo-tv en zou op de verschrikkelijke vraag die na een mislukt toernooi gesteld kan worden (“Hoe voel je je bij die gedeeld 4e plaats in groep 5H?”) repliceren met “Waar bemoei je je mee?” of “Ik verwonder me over alles wat ik gehoord en gezien heb.” Of zoiets.

Losse impressies:

Naast me in het open toilet van De Banjaert nam een hotelgenoot geruisloos plaats. Nou hotelgenoot is eigenlijk niet van toepassing. Ik verbleef niet in een hotel, eerder in een soort van jeugdherberg. En dan “genoot”: Klopt, dat deed ik. Lees maar:-)

Lang bleef het aan beide kanten van de kunststofwand muisstil. Beide bezoekers wachtten kennelijk tot de buurman zich uit de voeten zou maken, zodat ongestoord gedaan kon worden waar behoefte aan was. Het duurde veel te lang en ik kon niet anders dan mijn meerdere in de buurman erkennen en mijn biezen pakken, trok dus door, waste mijn handen en keek onwillekeurig naar de plek waar ik de voeten van de winnaar van deze stille tweestrijd in het hokje naast me verwachtte. Of werd mijn aandacht onwillekeurig getrokken door een flikkering van oplichtend licht?

Bij de aanblik van wat ik toen kreeg voorgeschoteld kon ik een schaterlach nauwelijks onderdrukken. Het moet niet gekker worden hier met mijn schaaknatuurvriendjes, dacht ik. Dat schakers vaak licht afwijkend gedrag vertonen wist ik al lang, maar je openingen bestuderen met een tablet op de nog natte vloer van een open toilet, dan ben je wel erg ver van de pot gestuiterd. Ik ben nog steeds erg benieuwd wie de identiteit van mijn eigen- en wellicht wel –aardige buurman kan onthullen…

Ziekenhuis

In café-restaurant De Zon krijg je oudhollandse gerechten voorgeschoteld. Tenminste, als je ze bestelt. Zo smulde ik een flink bord boerenkool met rookworst en vanwege dit succes later ook nog een bord kapucijners met spek en uien weg. Niet op één avond, maak je geen zorgen. Zo werd De Zon onze favvoriete tent (let op de dubbele v, dat moet tegenwoordig, als je goed luistert).

We zouden er drie keer smullen voor 15 euro, inclusief drankjes en koffie of erger toe. Wel adviseer ik even te vragen of ze aan de stampot geen goed bedoeld bergmeer – het bekende putje jus – willen toevoegen. Ik wil geen gezeur aan mijn kop van Patricia, mijn mental coach cq de doktersassistente die mijn bloed binnenkort weer controleert. Pim Kleinjan heeft, zo merkte ik al gauw, ook een bloedhekel aan die jusmeertjes waarin de frietjes tevreden ronddobberen op het kantenklaarmaaltijdbord.

Die woensdag, na ronde 6 zat onze groep “1-langerochade” in De Zon. Deze groep bestond uit een vaste kern van 4 schakers: Frans, Gerard, Pim en Jaap, en had de eigenaardige gewoonte elke dag van naam te wisselen, afhankelijk van de individuele uitslagen. Die woensdag had ik als enige gewonnen (en dat is helaas maar één keer voorgekomen): een 1 dus. De andere stumperds scoorden een vette nul: 0-0-0 op het scorebord die avond. Zo zat er dus die avond een lange rochade aan een der tafels in De Zon. Ik kon heerlijk opscheppen, wat grappig genoeg zowel op de boerenkool als op mijn geniale partij van die middag sloeg.

Plotseling gaat mijn mobiel, wat je overigens in De Moriaan tijdens de wedstrijd op een straf van 20 euro komt te staan. Mijn zoon meldt dat zijn vrouw in het ziekenhuis is opgenomen en dat de geboorte van mijn aanstaande kleinzoon niet probleemloos zou kunnen verlopen. Details wil ik verder niet vermelden. Ik schrik me rot. Mijn schoondochter is pas op 11 februari uitgerekend. En nu dit op 23 januari. Ik ben snel wakker uit de schaakdroom van Wijk aan Zee en wil maar één ding: naar huis. De gesprekken aan tafel volg ik niet meer. Zal ik nu, vannacht of morgen naar huis gaan?

Die ochtend rij ik om 5 uur naar huis. Het is donderdag: rustdag in Wijk aan Zee. Prachtige baby! 5 pond en hij heet Thomas Fabian. Een geweldige naam, want het is mijn eerste kleinkind. Vrijdag 25 ben ik om 13.00 uur in de speelzaal terug, terug in dromenland en speel met Wit remise tegen Marcel van Oort. Een saaidegelijke Dame-Indiër die plotseling tot leven kwam: ik kom zoals zo vaak gewonnen te staan en uiteindelijk vechtend voor remise. Schaken moet ik nog leren. Thomas ook!

GROEP 5H

1 Koopman, Jan 1714

2 Spook, Michiel 1740

3 Ruhwandl, Ferdinand 1699

4 Meerkerk, Jaap van 1716

5 Berg, Jaap van den 1740

6 Oort, Marcel van 1766

7 Haan,Hans de 1766

8 Wiemerink,Hans 1730

9 Dam,Jan van 1673

10 Schrijvers,Kees 1692

Wordt vervolgd.

Kijk hier alvast voor een mooie fotocollage van Lucian Mihailescu van het Tata Steel Chess Tournament 2013.

Jaap van Meerkerk