Door Jan van Dijk
Dit gebeurde toen ik nog voorzitter was van de overdagsoos. Geheel gevoelsmatig, maar naar waarheid geschreven! Ik volgde in die tijd een schrijverscursus en kreeg de opdracht een verhaal te schrijven in de stijl van Simon Carmiggelt.
Hij heeft een wat gebogen houding, alsof z’n schouders zware tijden torsen. Z’n dunne zilveren haren dekken een lang leven. Fletse, maar wijze ogen koesteren herinneringen van vervlogen tijden. Hij loopt niet meer zoals vroeger. Hij gaat sloffend z’n gangetje…
Telkens als ie binnenkomt is er diezelfde houding, handen diep in de zakken van z’n regenjas, de voeten iets uit elkaar, een pet die nog even op blijft. Dan, schuin naar mij kijkend, zien tachtig jaren mij aan…
“Hallo, Joop!“, begroet ik hem als steeds. “Hoe is ’t?”
Aarzelende lippen zoeken dan naar woorden. Ze willen graag vertellen van welzijn of een beetje geluk…
“Wa mok ‘r nou van zegge, Jan? Me vrouw he, ze heb ’t nog steeds. Ze vergaat soms van de pijn. Ze loopt er zelfs een beetje schuin van. Ik ken natuurlijk wel bij ‘r blijve, maar ken ‘r toch niks an doen. Ze zeg iedere keer “Ga jij nou maar, ken je je effe ontspanne.” Nee, `t is niks met ‘r. Je staat machteloos. Je ken ‘r niks an doen he.”
Ingehouden verdriet persen z’n lippen samen en tekent vochtige ogen in een dun gelaat.
“Kop op, Joop“, zeg ik dan maar, “Je hebt een geweldige vrouw! Ze gunt je jouw verzetje.”
Met omfloerste stem geeft hij me dan een beetje gelijk: “Ja Jan, dat is nou wel zo, maar ze heb zo’n pijn, en je ken er niks an doen. La me maar een los partijtje spelen, voor de competisie maak ik ‘r toch niks van.” “Oke, Joop“, zeg ik dan, “Je vindt vast wel iemand.”
Dan maakt-ie omzichtig de gesp los, de jas gaat over z’n arm, en met z’n pet in de andere hand brengen z’n stramme benen hem naar de kapstok. Daar loopt ie altijd eerst aan voorbij, rechtstreeks het zaaltje in, de losplaats voor zware tijden.
“Hallo, Joop“, zeg ik dan als steeds, “Hoe is ’t?”
Aarzelende lippen zoeken dan naar woorden. Ze willen graag vertellen van welzijn of een beetje geluk…
