Op maandag 15 juli 2013 is Kees Rook overleden. Hij is 86 jaar geworden.
Kees zal het als kind moeilijk hebben gehad. In zijn jongste jaren was het crisis. En in zijn tienerjaren bezetting.
Kees werd na de oorlog militair in toenmalig Nederlands Indië. Hij kwam in 1951 op 24-jarige leeftijd terug in Nederland. Hij werd ambtenaar (onder andere inspecteur in het onderwijs) en had als hobby’s jazz, schaken en wielrennen. Ook wandelde hij graag. Hij genoot van zijn drankjes (in het bijzonder Armagnac).
Kees werd in 1951 lid van schaakvereniging Het Centrum. In 1953 fuseerde deze vereniging met Kralingen tot schaakvereniging Rotterdam. Het is nu SO Rotterdam. Kees is later gaan spelen bij Charlois Europoort. Hij deed ook mee aan toernooien en speelde matches met vrienden, bijvoorbeeld om openingen uit te proberen. In de jaren tachtig werd Kees lid van zowel NRSG Wilhelm Steinitz als Hillegersberg.
Na zijn pensionering kon Kees meer tijd besteden aan zijn hobby’s. Op de racefiets maakte hij 10.000 kilometer per jaar, vaak met vrienden.
Maar het schaken bleef zijn grote hobby. Kees was eraan verknocht. Hij was en bleef gewaardeerd, zowel binnen als buiten de vereniging: correct, enthousiast, sportief en taai. Voor teamwedstrijden kon ik altijd op hem rekenen.
Kees was een gentleman die soms ook opviel door stellige uitspraken.
Na ongeveer zijn 70-ste heeft Kees veel moeten inleveren. Het bewegen werd moeilijk, hij moest stoppen met fietsen en ook het schaken werd minder. Niet alleen zijn eigen schaken overigens. Kees vond het erg dat verenigingen kleiner werden en niet meer konden voortbestaan. Hij was wel blij met de fusie waarbij SV Erasmus ontstond. Hij werd een trouw lid van onze vereniging.
Ongeveer tien jaar geleden werd vastgesteld dat Kees aan de ziekte van Parkinson leed. Kees heeft er nog vrij lang het beste van kunnen maken. Zijn trouwe steun en toeverlaat, ook in de laatste buitengewoon moeilijke tijd, was mevrouw Bové. Hun vriendschap gaat vele jaren terug en heeft vooral goede tijden gekend. Mevrouw Bové is die vriendschap trouw gebleven. Kees moet haar zeer dankbaar zijn geweest. En terecht.
Bijna vier jaar geleden moest Kees erin berusten dat hij niet meer zelfstandig kon wonen. Na letterlijk vallen en soms moeizame omzwervingen kwam hij terecht in Laurens Arcadia. En dat was weer wel een geluk: daar vond ook SV Erasmus onderdak waardoor Kees tot bijna op het laatst kon blijven schaken.
Kees wist dat zijn gezondheid slecht was en dat hij niet beter zou worden. Hij kon daar heel nuchter over zijn en verloor zijn gevoel voor humor niet. Kees kon stralen als het hem weer was gelukt de speelzaal op eigen kracht binnen te sloffen. En ook als dat niet meer lukte en we hem hadden opgehaald, was hij heel blij weer te kunnen schaken.
Maar het ging steeds minder. De laatste weken ging het wel heel erg slecht. Of eigenlijk, het ging niet meer.
Laten we ons een sterke Kees Rook herinneren die genoot van het schaken.
Leo Verhoeven