Onbegrip is hardnekkig
Eerste team sneuvelt opnieuw in Promotieklasse
Dromen mag en kan, maar de realiteit is keihard. De weg naar de KNSB lijkt al na de derde ronde in de Promotieklasse te zijn afgesneden. Na het echec tegen Charlois Europoort 4 (5-3 verlies) volgde ook tegen het derde team van die vereniging een nederlaag. Het werd zelfs 6½-1½. Onbegrip en frustratie alom.
Als alles van een leien dakje gaat is het maar een saai gedoe. Verslagen missen dan ‘pit’. Hier en daar een uitglijder is het zout in de verslaggeverspap. Maar ook hier geldt: te veel van het kwade is ook niet goed. Wie getuige is van een schier eindeloze reeks misgrepen zet zich na afloop kreunend aan het toetsenbord. Na afloop klonk het dan ook quasi-bemoedigend: “Ga er maar aanstaan, Henk. Het wordt vast weer een leuk verslag.” Dat heet optimisme!
Zwartgallig. Het is bekend dat ellende een goede voedingsbodem oplevert voor (vaak rauwe) humor. Dat bleef dan ook niet uit. Wim Westerveld spande de kroon: “Laat dat verslag maar zitten, joh. Lever gewoon een zwarte pagina in. Of, nog beter, laat de website maar op zwart gaan.” Ik heb het serieus in overweging genomen, maar onze leden en overige bezoekers hebben recht op inzicht in de mislukte avonturen van de bemanning van ons Vlaggenschip.
Na wanhopig gezocht te hebben naar een verklaring van het vrijwel collectieve falen, heb ik de moed opgegeven. Waar was de klasse die onze mannen, ook getuige hun volwassen eloratings, met regelmaat etaleren? Waar was de mentale weerbaarheid, de taaiheid en het vermogen tot terugvechten? Waar was de slagvaardigheid in opkomende tijdnood? De wil om te winnen was er zeker, maar die kon opnieuw niet in daden worden omgezet. On-Rotterdams!
Toegegeven, de omstandigheden bij de aanloop naar het duel waren verre van ideaal.
De afwezigheid van Henk Ochtman kon nog worden opgevangen door de inzet van Pieter Sturm. Minder gelukkig: Olivier Vrolijk is nog herstellende van een zware longontsteking, Frank van Zutphen nam opnieuw hoestend en proestend plaats aan het schaakbord en Andrzej Pietrow (“Ik heb niets gegeten”) voelde zich ziek, zwak en misselijk. Stuk voor stuk verzachtende omstandigheden, maar met elkaar geen sluitende verklaring voor de ronduit slappe vertoning die de Erasmianen opvoerden.
Evenmin bevorderlijk voor rust en concentratie: ellenlange files vertraagden de reis naar het speellokaal. Zó sterk zelfs dat in onderling overleg met de sportieve gastheren de start van het duel een kwartier werd uitgesteld. Op dat moment ontbraken nog drie spelers van Erasmus. Pas na een half uur stommelden Andrzej, Murdoch MacLean en Pieter de met kerstslingers versierde speelruimte binnen. Ons lid – en lijstaanvoerder van de interne competitie – Zoltan Brindza, samen met Jaap van Meerkerk en Paul Wilhelm als supporter aanwezig, hoefde derhalve niet als invaller aan te schuiven.
Murdoch stond ongewild model voor de malaise binnen onze gelederen. Zijn kennis en vaardigheden zijn vermaard, maar wat hij ditmaal produceerde deed pijn aan de ogen van iedere schaakliefhebber. In minder dan een uur stond de koning van zijn opponent parmantig centraal op het bord als symbool van de triomf. Onze man zocht de bar op en protesteerde daar: “Ja maar, ik drink altijd Hertog Jan”, om vervolgens genoegen te nemen met Grolsch en later op de avond met Heineken.
Compensatie was er wel. Alek Dabrowski leek over een prachtige stelling te beschikken en ook Marvin Dekker (ondanks de voor hem kenmerkende snel opstekende tijdnood) en Pieter (met groot tijdsvoordeel zelfs) mochten hopen op een goed resultaat. Puntendelingen aan de twee kopborden waren daarom niet zorgwekkend. Wim vroeg zijn captain toestemming voor een remiseaanbod (“Ik sta echt niet beter”), dat zijn tegenstander onmiddellijk aanvaardde. Andrzej liet toe dat ‘driemaal dezelfde stelling’ op het bord kwam en schudde de hand van zijn ‘grote vriend’ Cor de Wit. Twee schakers die elkaar geen pijn wilden doen, dat was al gebleken uit de hartelijke verwelkoming in de vorm van een mannelijke omhelzing.
De stellingen van Olivier en Frank waren tot pakweg half elf moeilijk te beoordelen, maar in de resterende tijd verslechterde de situatie. Olivier moest zijn surplus aan tijd gebruiken om niet tenonder te gaan en Frank dreigde na pionverlies regelrecht in het ravijn te worden geduwd. Marvin slaagde er met glans in om de Slechtste Loper van de Wereld te creëren en kwam in steeds grotere tijdnood. Tot overmaat van ramp verloor Alek zijn greep op de gebeurtenissen en moest tegen elf uur het hoofd buigen (3-1). Een kwartier later verloor ook Frank na een desperaat kwaliteitsoffer (4-1).
Het Vlaggenschip kapseisde. “Wat verwacht je ervan?” vroeg een supporter van de thuisclub niet zonder leedvermaak aan uw verslaggever. Die blufte: “Ik zie 4-4 nog wel zitten. Als alles meezit tenminste….” En waarachtig, even leek het erop dat een miraculeuze ontsnapping nog mogelijk was. Marvin zocht spitsvondig de aanval en leek alsnog de buit binnen te gaan halen. Olivier stortte zich in een wederzijds tijdnoodduel, een activiteit die hem zo vaak successen had opgeleverd. En van Pieter mocht worden aangenomen dat hij zijn tijdsvoordeel zou kunnen uitbuiten.
De finale kreeg een dikke zwarte rand voor de bezoekers. Tot twee keer toe werd de klok fataal. Eerst zag Marvin, opgejaagd door de wetenschap dat hem nog slechts enkele seconden resteerden, dameverlies over het hoofd. Daarna kon Olivier zelfs niet voorkomen dat hij door de (tegenwoordig denkbeeldige) ‘vlag’ ging. Pieter ten slotte moest nog hard werken om een half punt veilig te stellen, wat om 23.47 uur lukte.
Reden voor pessimisme wat de rest van het seizoen betreft? Bezorgdheid is op zijn plaats, maar….. We treffen nog twee hooggenoteerde teams (Overschie en Moerkapelle) en ‘normaal gesproken’ lopen andere concurrenten ook nog wat averij op. Wel is onvermijdelijk dat aan de opstelling wordt gesleuteld, ook al omdat Zoltan zich bereid heeft verklaard om de rest van het seizoen mee te draaien.
De wedstrijd door andere ogen bekeken staat op de site van Charlois Europoort. Zie de site van de RSB voor uitslagen en standen in de promotieklasse van de RSB.
Henk de Kleijnen