Betrapt
In de Donald Duck heette geboefte zo. Igor is echter geen boef, maar een brave schaakgrootmeester. Dachten we… Tot afgelopen donderdag.
Gesnapt met zijn mobieltje op het toilet in het open toernooi van Strasbourg.
Met een schaakprogramma analyseerde hij de partij, die hij op dat moment aan het spelen was. Een valsspeler dus. Hij legde een volledige bekentenis af. Zei nog dat dit de allerlaatste schaakpartij was, die hij gespeeld had en verliet de speelzaal. Igor is 58 en was tot 2013 een modale grootmeester.
Een erg sterke speler dus, maar niet sterk genoeg om makkelijk in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien. Vanaf 2013 maakte Rausis ineens een enorme progressie door, die hem bij de wereldtop bracht. Hij was voor veel oudere spelers een voorbeeld hoe je op latere leeftijd toch nog veel sterker kon worden. Maar voor veel anderen was zijn late groei tot de nummer 53 van de wereld verdacht en zonder twijfel werd hij in zijn gangen gevolgd.
De vernederende foto, met de opgestroopte linker broekspijp waaronder hij zijn mobieltje had verstopt, betekent vermoedelijk het einde van wat hij was en wat hij had. De hele schaakwereld valt nu begrijpelijkerwijs over hem heen. Maar ik voel vooral compassie met hem. Een Letse grootmeester die in zijn ontwikkeling was blijven steken en als fulltime professional moest concurreren met een schare jonge grootmeesters die almaar beter werden terwijl zijn eigen krachten alleen maar afnamen.
Over de hele wereld had hij gezworven en zijn schaakdiensten verkocht aan tweederangs schaaklanden als Bangladesh, Algerije, Jersey en Tsjechië. Maar ook dat soort werkverbanden lagen steeds minder voor het oprapen. Hij zat op dood spoor en ik denk dat hij het plezier in schaken allang verloren had. Maar iets anders kon hij niet.
Een happy end zit er niet in vrees ik.
Wim Westerveld