Een verloren eindspel
Het kampioenschap zit meestal in een klein hoekje, en inderdaad. Het bleef voor ons team angstig verscholen zitten achter een kleine façade van twee ongelukkig verloren matches. Haar opponent, het degradatiespook, was gelukkig ook in geen velden en onnavolgbare wegen te bespeuren. Het had ook niets te zoeken in onze RSB-klasse.
Zoals altijd goedgeluimd begon ons team, na de gebruikelijke voorafgaande filosofische en bemoedigende overwegingen van Cor van As, aan het sluitstuk van de competitie. Al spoedig, en iemand behoefde mijn verbazing te schetsen – want die was er ook niet -, meldde Mischa van Vlaardingen zich aan mijn bord met de vraag of hij de geoffreerde remise kon en mocht aanvaarden. Gezien het op ongelijke lopers vastgelopen spel was dit een aanvaardbaar bod.
Bram de Knegt was de volgende die het spel beëindigde door een hartelijke handdruk met zijn tegenstander en daarmee zijn vaandel streek.
Inmiddels stond Alik Tchavelachvili er ook al niet al te florisant voor en moest met bloedend hart en wellicht tegen beter weten in een verloren strijd tot het net niet bittere einde vervolgen. Het werd dus een nulletje.
Maar dan Gerrit Boer; die kwam tot de volgende ontboezemingen: Een korte impressie van mijn partij tegen Vincent Goossens. We speelden een rustige partij waarin veel werd afgeruild. In het middenspel kon ik een geïsoleerde centrumpion veroveren, waarna we verder gingen met het afruilen van de dame en toren.
Resteerden nog vijf pionnen van mijn tegenstander en zes bij mij, en we hadden elk nog een paard. Mijn paard was actiever en ik kon nog twee zwarte pionnen veroveren. Daarna hield zwart het voor gezien en gaf op.
Tja, dat gaf moed. Dus besloot teamleider Karel de Neef, die inmiddels een veelbelovende en overwegend betere stelling, om tot nu toe onverklaarbare redenen, zag verzanden in een partij die met eeuwig schaak tot remise werd gebracht. Het halve punt noodzakelijkerwijs te aanvaarden.
Inmiddels was invaller Remco Claessens verzeild geraakt in een eindspel met toren en paard tegen een enkel paard. Hoewel dit theoretisch uiteraard gewonnen is, kostte het Remco door tijdnood toch nog voorzichtig manoeuvreren om niet in een onvermoede vork-val te geraken. Hij speelde het prima en welverdiend uit tot een vol punt.
En nadat Anton van Bokhoven helaas weer een prima stelling had zien eindigen in een nulletje. Streed Cor van As als laatste als een getergde leeuw voor een ‘happy end’. Het werd echter een mineur apotheose, waardoor wij met 5-3 de aftocht bliezen.
Eindresultaat was een onbetwiste en stevige vierde plaats in de poule. Die – met enig meer geluk en overtuigingskracht – in een eerste plaats had kunnen eindigen.
Iedereen zeer bedankt voor de tomeloze inzet en op naar een veelbelovend nieuw seizoen.
Kijk hier voor alle uitslagen en de stand van Erasmus 4 in de RSB-competitie.
Karel de Neef
