Meedoen in Wijk aan Zee is pittig. Soms een slijtageslag. Oké, wij speelden slechts drie wedstrijden. Maar toch.
Na een weekend van drie pittige wedstrijden paste ik voor de laatste speelronde van onze interne. Met enige terughoudendheid, want het inrichten van de speelzaal ging nu aan me voorbij.
U vroeg zich natuurlijk al af hoe de zeven Erasmianen het was vergaan, daar in de volle wind van dat sneue badplaatsje onder de giftige rookpluimen van dampend steunende hoogovens. Al heeft u ongetwijfeld onze verrichtingen nauwlettend gevolgd via een enkele websiteklik.
Wanhoop en blijdschap liggen heel dicht bij elkaar. Na ronde 1 had onze groep 1½ uit 7. We pepten elkaar op, geloof ik. Wie verliest doet alle moeite de geweldige sfeer van het meedogenloze toernooi te roemen. Winnaars galmen hun plezier tot in de uithoeken van verlaten straatjes. Daar ergens schuilt een piepkleine Italiaan. Zo noemen wij het te knusse en veel te krap bemeten restaurant.
Een groep steeds olijker wordende Erasmianen propte zich knusjes achter twee vierkante tafeltjes. Opvallend waren de lieftallige serveersters die de karaffen rode wijn niet kregen aangesleept. Ik zat er dicht op en verkneukelde me om een anekdote waarvan me de pointe ontging. Een mobiel met een foto van een fles goede wijn, ging rond. Onsterfelijke lol.
Om 23.00 uur dook de luidruchtige gezelligheid de duisternis in en splitste zich op. Een drietal natuurvrienden ging horizontaal om zich op het groepsontbijt van de volgende ochtend voor te bereiden. De overigen lesten in diverse kroegjes hun toegenomen dorst. Uren later hoorde ik in mijn slapeloosheid enkelen wanhopig met sleutels rommelen.
De Banjaert beviel als onderkomen uitstekend. Al werd het ontbijt al voor de middag opgediend. Croissants en koffie, een heerlijk eitje. En om 10 uur een duinwandeling rond het huis, op de camping. Na 32 meter bleek een hek spelbreker en klonk er een opgelucht “Dat valt gelukkig wel mee!” Een tweede poging bleek succesvol en na wat duinen, een kudde lange scherpe hoorns en heel veel zand kwam een strandtent, en dus dampende koffie met appeltaart in het zicht.
Ik won gelukkig mijn derde wedstrijd. Dat is toch anders thuiskomen, na twee best aardige, maar wel puntloze partijen. Het schaakniveau van ons gezelschap lag tussen groep 2 (ratings van 2100-2200) en 7 (ratings 1500-1600).
Arno van Houten werd kampioen van groep 4J. Weergaloos!
In de sterke groep 2F herstelde Frank van Zutphen zich na een verliespartij uitstekend en werd gedeeld eerste. Proficiat
Wim Posthumus speelde prima en deed zich tekort door een fractie van een seconde te laat de 40 zetten af te werken. Een zekere eerste plek ging nipt aan zijn neus voorbij.
Karel de Neef wist op de valreep nog net een remise te scoren en ons zo toch nog met een halfje ons huiswaarts te rijden.
Eric Hoogenes herstelde zich in groep 2E met twee remises goed na een nul in ronde 1. Zijn zoon Menno deed met een eerste plek prima zaken in groep 5F, al moest hij na twee zeges in ronde 3 even passen.
Wij hebben genoten en derhalve al bezig met het reserveren van onze kamers in het supergezellige huis. De groep van zeven wordt, bij leven en welzijn, volgend jaar negen.
Kijk hier voor de bevindingen van alle Erasmianen tijdens het Tata Steel Chess Tournament!
Jaap van Meerkerk
