Een paar jaar geleden kwam ik haar voor het laatst tegen. Eerlijk gezegd schrok ik. Er was weinig meer over van die mooie krachtige vrouw. Ze herkende me niet. Iemand zei haar mijn naam en ze zei: “O ja, Wim Westerveld.” Erg overtuigend klonk dat niet.
Zes maart j.l. was de laatste kans dat ik haar nog eens zou kunnen ontmoeten, zij het niet in levenden lijve. Op de rouwkaart stond dat haar uitvaart plaats zou vinden in IJsselmonde, niet ver van mijn woning. En natuurlijk liet ik dat niet aan me voorbij gaan en ging ik erheen.
Het was maar goed dat het stralend weer was en dat het niet regende, want het saaie ‘Nieuw-IJsselmonde’ doet niet bepaald recht aan de glamour die aan Corry hing. Ga maar na: gastvrouw in haar huis van Euwe, Lilienthal, Kortsjnoj en Spassky, en bovendien een voor de schaakwereld buitengewoon profijtelijke relatie met schaakmecenas Joop van Oosterom. Zelf niet minder dan vijf maal Nederlands kampioen.
Een paar keer mocht ik erbij zijn, in haar magisch centrum in Maassluis. Het staat in mijn geheugen gegrift waaronder een herinnering aan een pijnlijk voorval. Ik was uitgenodigd om te blijven eten. Na het diner zat ik te vluggeren met Fred van der Vliet. Kortsjnoj stond er even bij te kijken. Hij was maar al te duidelijk: “Ik zie het al, geen talent.”
Al die herinneringen. Hoe ze me samen met Leo Kerkhoff naar Rotterdam Volmac had gelokt. Weg bij schaakvereniging Charlois tot woede van Henny Vijgeboom, de grote man van die club. In hetzelfde jaar fuseerde schaakvereniging Charlois met schaakvereniging Europoort tot Schaakclub Charlois Europoort, maar dat stond geheel los van ons vertrek.
In afwachting van de dienst zat ik met een handjevol getrouwen in de antichambre van het uitvaartcentrum. Uiteindelijk waren we met niet meer dan vijftien mannen en vrouwen die Corry de laatste eer wilden bewijzen. Onder hen een afvaardiging van de KNSB en de RSB. Eén van die mannen was Hans Böhm. Toen hij binnenkwam vroeg ik me af wat hij zou gaan doen, we hebben niet een al te beste relatie tenslotte, maar Corry bleek post mortem overal boven te staan en dus bezegelden we met een ferme handdruk onze levensreis met haar.
We werden de zaal binnengeleid. Daar lag de kist met Corry overdekt door een prachtige bloemenzee. Daarnaast een fotocollage van hoogtepunten uit haar leven. Beethoven symfonie nr.6, de Pastorale, speelde. Prachtig. De voorzitter van schaakvereniging Maassluis, Piet de Jong, sprak en daarna Jaap van den Herik, voorzitter van de stichting Corry Vreeken. Hij verhaalde over haar grote verdiensten. Tenslotte kwam Jessica Harmsen aan het woord met een spontaan en persoonlijk relaas.
De beelden van een jonge Corry overgaand in een oude ongebroken vrouw, gebogen over een schaakbord, en de mooie trefzekere woorden van de sprekers tilden het kleine gezelschap ver uit boven de weinig aansprekende uitstraling van het uitvaartcentrum.
We bewezen deze bijzondere schaakdame de laatste eer met een erehaag toen de kist de lijkwagen werd binnengeschoven. Bij het wegrijden van de auto naar het crematorium keek ieder met zijn eigen herinneringen haar na.
Dank Corry, je hebt niet voor niets geleefd.
Wim Westerveld
